خبرگزاری ایرنا
مطالعه جدید سازمان کشاورزی و خواروبار سازمان ملل متحد (فائو) نشان داد، دامداران زن در جلوگیری از کاهش پرورش بومی دام، که برای امنیت غذایی روستاها و تداوم نسل این حیوانات ضروری است، نقش اصلی را دارند.
به گزارش گروه اقتصادی ایرنا، فائو با بیان اینکه در زمینه سهم زنان از پرورش و نگهداری بومی دام، یافته های تحقیقاتی بسیار اندک است، پژوهشی تحت
عنوان ˈزنان؛ چوپانان نامشهود، حافظان تنوع دامیˈ را ارائه کرد.
بر اساس این تحقیق، 600 میلیون چوپان فقیر در جهان وجود دارد که دو سوم آنان زنانی هستند که مردانشان اغلب به شهرها مهاجرت کرده اند.
زنان با کودکان خود در خانه مانده اند و با کشاورزی و نگهداری دام از قبیل مرغ و خروس، بز و شاید یک گاو زندگی را اداره می کنند.
دام بومی، اغلب با شرایط سخت محلی سازگار است، در برابر بیماریها مقاومت دارد و خود به دنبال غذا می گردد و از خود مراقبت می کند.
از چنین روش دامداری، گوشت، شیر یا تخم مرغ زیادی به دست نمی آید اما دام ها به کمترین مراقبت و توجه دامدار که اغلب زنان روستایی فقیر بسیار پرکار هستند، نیاز دارند.
این دام ها همچنین یک منبع ارزشمند ژنتیک دامی محسوب می شوند زیرا ویژگی مقاومت طبیعی دام در برابر بیماریها، دستاورد مهمی برای برنامه های دامداری است.
در دنیای امروز که تغییر آب و هوا، حیات گونه های مختلف حیات را تهدید می کند، وجود دام هایی که در برابر خشکسالی، گرمای طاقت فرسا و بیماری ها مقاوم هستند، یک پتانسیل مهم و ارزشمند به حساب می آید.
مشکلات زمانی پدیدار می شود که مسئولان تلاش کنند به منظور افزایش تولید گوشت ، شیر و تخم مرغ برای تامین نیاز فزاینده جمعیت به مواد غذایی، روش های پرورش غیر بومی دام و یا دامهایی با نژاد ترکیبی را معرفی کنند.
این حیوانات به تغذیه گران مخصوص نیاز دارند،به جای آنکه خود به دنبال غذا بگردند منتظر غذا دادن هستند، مراقبت های دامپزشکی آنها پرهزینه است و در برابر خشکسالی یا گرمای زیاد تاب مقاومت ندارند.
چوپانان فقیر روستایی، بویژه زنان، اغلب قادر نیستند وقت زیادی بگذارند و از روشهای دامداری و دامهای معرفی شده برای دامداری استفاده کنند.
دامداری ها و دام های جدید که تولید را به طور فزاینده بالا می برند و درآمد زیاد به همراه می آورند موجب می شوند زنان فقیر روستایی نقش خود را به عنوان چوپان از دست بدهند که این هم به زیان آنها و هم به زیان تداوم برنامه های دامداری در آینده است.
یافته های فائو نشان می دهد، حداقل 22 درصد گونه های بومی دام در سراسر جهان در خطر انقراض نسل هستند.
برخی کشورها با درک این خطر جدی، اقدام به برنامه ریزی در راستای حفظ دام های بومی کرده اند اما تحقیقات فائو نشان می دهد این اقدامات موثر واقع نخواهند شد مگر اینکه به نقش زنان چوپان نیز به عنوان دامداران بومی توجه شود.
این مطالعه تاکید می کند، زنان باید نقش محوری را در کمپین حفظ گونه های بومی دام ایفا کنند و برای اینکه این زنان باقی بمانند لازم است کارهای زیربنایی زیادی انجام شود.
این پژوهش توصیه می کند، قبل از اجرای هر برنامه ای در زمینه حفظ منابع ژنتیکی حیوانات، آمار جنسیت و سن دامداران جمع آوری شود و در رابطه با حقوق، نیازها، نقشها و مسئولیت های آنان به ویژه زنان دامدار اطلاعاتی گردآوری گردد.
فناوری هایی طراحی و معرفی شود که برای زنان دامدار قابل دستیابی باشد.ساختار خانواده در روستاها و اینکه فناوریهای معرفی شده چگونه می توانند بر توانایی زنان تاثیر بگذارند مورد بررسی قرارگیرد.
مشکلات خاصی که زنان در دسترسی به بازارها برای فروش تولیدات دامی خود دارند مورد توجه قرارگیرد.